Народите и нациите кои држат до своето достоинство и кои денес ги именуваме како „РАЗВИЕНИОТ ЗАПАД“, како нешто кон кое ние треба да се стремиме и да се радувам ако „не примат“ , најмногу средства одделуваат за истражување и реконструирање на сопственото минато. Во нашата секојдневност, нашето минато се гледа како нешто што треба да се заборави за да можеме да „одиме напред“ ?! Има ли разум во таквата секојдневна синтагма ?
