Ех кои патетични плачковци сме ние…
Така се создаде и претстава која се играше сто пати ( и со бројка 100 ) на сцената на нашиот Битолски театар.
Што би рекол еден колега: Само да дојдеш сто пати да го облечеш истиот костим е предизвик, а не да играш 100 пати.
Ги оставаш сите “ прљавштини ” зад врата и едноставно играш.
Самиот се прашувам- дали јас би одел на една иста претстава и по четири, пет пати?! Која магија ја има театарот?
Ех, кои патетчни плачковци сме ние… Во моментот кога едвај чекаш да заврши еден процес, една претстава. Само неколку дена пазуза и повторно посакуваш да почнеш со нова претстава, со нов процес, со нови предизвици, препирки, расправии. За некој тоа би било будалаштина а тебе ти е се.
